27 اردیبهشت حادثهای ناگوار قلب حوزه علمیه قم را داغدار کرد. آیتالله بهجت از مراجع تقلید که میزان معنویت و پارساییاش زبان زد سالکان طریق معرفت بود از این دنیای فانی رخت بربست و به آرزوی دیرینش که وصال ذات حضرت احدیت بود دست یافت: یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَى رَبِّکَ کَدْحًا فَمُلَاقِیهِ (سوره ۸۴ آیه۶): اى انسان حقا که تو به سوى پروردگار خود به سختى در تلاشى و او را ملاقات خواهى کرد. آن عارف والامقام به سبب انس و الفت دیرینه با قرآن کریم به معارف و حقایقی از کلام وحی پی برده بود که آگاهی از آن آرام بخش روان تشنگان تعالیم قدسی است.
قرآن کریم بسان سپری محکم است که جسم و جان پویندگان طریق خود را از آسیبهای مادی و معنوی مصون نگه میدارد. این موضوعی است که حتی غیرمسلمانان نیز به آن پی بردهاند. آیتالله بهجت میفرمود: شنیدیم که در مجلس «پاریس» یک نفر از نمایندگان در حالی که نطق میکرد، قرآن را به دست گرفت و گفت: تا این کتاب در دست مسلمانان باشد، نمیتوانیم بر آنها حکومت کنیم.
اما بهرهمندی از این کتاب شریف بدون توجه به ثقل دیگر که همان عترت(ع) است امکان پذیر نیست. آیتالله بهجت بارها این نکته را تذکر میدادند که: «کسانی که قرآن را ندارند، عترت را هم ندارند و کسانی که عترت را ندارند ، قرآن را هم ندارند.» همچنین در تبیین پیوند وثیق میان قرآن و عترت میفرمود: «انسان میتواند قرآن را آینه قرار دهد برای غایب(عج) و غایب(عج) را آینه قرار دهد برای قرآن. میشود گفت که این دو شریک و عدیل یکدیگرند و واسطه بین مخلوق و خالق هستند و در درجه دعوت الی الله، افتراقی نمیکنند .»
وظیفه ما در برابر قرآن کریم
یک روز شخصی به آیتالله بجهت عرض کرد: من در هر ماه یک جزء قرآن را به نام یکی از امامان میخوانم و ثواب آن را به آن امام هدیه میکنم. ایشان فرمودند: «به جای این کار قرآن را حفظ کن. شنیدم که آقای خویی در اواخر عمر خود قرآن حفظ میکردند.» ایشان درخصوص حفظ قرآن کریم حکایت میکرد: «جوانی میگفت حضرت امیرمومنان(ع) کلماتی در گوشم فرمود که نمیدانستم چه میفرماید، ولی بعد دیدم که حافظ کل قرآن هستم». مشهور است که آیتالله بهجت کرامات و مشاهدات خود را از زبان دیگران نقل میفرمودند. چه بسا این حکایت در خصوص وجود خود ایشان باشد.
وظیفه ما نسبت به قرآن کریم تنها در تلاوت و حفظ آن خلاصه نمیشود. آیتالله بجهت وظایف مهم تری را به ما گوشزد کرده است. ایشان تأکید داشت: «ما وظیفه داریم که در تعلیم، تلاوت و عمل به قرآن کوشش کنیم. ولی ما شبهای احیا قرآن بر سر میگذاریم و در مقام عمل، آیه های حجاب، غیبت، کذب، و آیات: «وَیْلٌ لِلْمُطَفِّفِینَ (سوره ۸۳ آیه ۱): وای بر کم فروشان» و نیز: «فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ (سوره۱۷ آیه۲۳): پس به پدر و مادر، اُف نگو» همچنین: «لَا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحًا (سوره۳۱ آیه ۱۸): و با ناز و تکبر در روی زمین راه مرو» را زیر پا میگذاریم.»
همین عمل به قرآن کریم است که میتواند افرادی که با مضامین این کتاب شریف بیگانهاند را به آن علاقمند سازد. آیتالله بهجت میفرمود: «اگر درست به قرآن عمل میکردیم، با عمل خود دیگران را جذب میکردیم. زیرا مردم غالباً، به جز عده معدود، خواهان و طالب نور هستند.»